Μετά απο δύο μέρες απουσίας, επιστρέφουμε δριμύτεροι.
Μου λείψατε, κουφάλες.
Στην υποθετική περίπτωση που με διαβάζει κανείς, ζήσαμε μεγάλες στιγμές το σαββατοκύριακο, ειδικά την Κυριακή, στα γυρίσματα του Hitokiri II : Road to Destiny.
Γέλιο, κούραση σίγουρα ( να φανταστείς 6 ώρες γύρισμα μέσα στο πάρκο Αντώνης Τρίτσης στους Αγ. Αναργύρους ), η εμπειρία όμως της συμμετοχής σε κάτι τέτοιο είναι πέρα από κάθε κούραση.
Και πόσο μάλλον όταν στην καθημερινότητά σου, δεν υπάρχουν άτομα με την δικιά σου τρέλα.
Μάλλον - θα μου επιτρέψεις - , τρέλα είναι για τους υπόλοιπους, τους τρίτους, τους απέξω. Για σένα, είναι Καύλα, είναι δημιουργία. Και στην προκειμένη, το να βλέπεις την σκέψη σου να γίνεται ταινία, δεν περιγράφεται σαν συναίσθημα. Υποθέτωντας, φυσικά, ότι όσοι έχουν την ίδια "τρέλα", σκέφτονται όπως εγώ, δηλαδή με ταινία.
Ούτε καν με εικόνες.. γιατί το να συγκρίνεις μια εικόνα με μια ταινία, είναι σαν να έχεις ένα στιμμένο πορτοκάλι στο ποτήρι και να ισχυρίζεσαι ότι είναι ίδιο με το να περιγράψεις την διαδικασία μέσα από την οποία έγινε χυμός, κρατώντας φυσικά και τις φλούδες, το άπλυτο μαχαίρι και την ξινίλα του πορτοκαλιού.
Πώς να στο πώ καλύτερα..
Πρέπει να το έχεις μέσα σου.
..
Φυσικά και δεν εννοώ αυτό.
Κατάλαβαίνεις.. όταν υπάρχει ψυχή τι να σου κάνουν τα εφέ, τα λεφτά και οι καλές ερμηνείες. Μη σου πω ότι το αποτέλεσμα είναι ενίοτε καλύτερο από πολλές πατάτες εκατομμυρίων δολλαρίων.
Και στα δικά μας, που έρχονται..
-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου