Dogs can be taught many useful things, but not if we forgive them every time they obey their own nature..

Όχι πως τό 'χω τάμα δηλαδίς, απλά να..

Και αν δεν κοντρολάρω και την ώρα, γίνονται κάτι τέτοια νόστιμα και χάνεται το σερί των ημερών. Καλά δεν χτυπάω και κάρτα θα μου πεις, απλά να.. γίνεται μεράκι.

αχχχ.. χμμ χμμ.

Λοιπόν.

Ποτέ δεν ήμουν φανατικός του θεάτρου. Πηγαίνω, ok..

Βλέπω.

Παίζω κιόλα, τελείως ερασιτεχνικά και παρεϊστικα.

Κρατάω αποστάσεις όμως..

Ξέρεις, μου την δίνει αυτό το high status και η class-αρία που επιδυκνύει ο κάθε και καλά ψαγμένος ,ή η κάθε wannabe κοκέτα ντυμένη στα καλύτερά της, που πάει να δει κάτι επειδή διάβασε ότι "είναι καλό", χωρίς στην ουσία να ξέρει τι βλέπει.

Δε βαριέσαι, αυτό είναι τέχνη. Διχάζει, ο καθένας κρίνει ένα έργο με βάση τα δικά του βιώματα. Αλλά το ίδιο ισχύει με τα πάντα στην ζωή. Δύο διαφορετικοί άνθρωποι δεν θα γελάσουν ανάλογα με το ίδιο αστείο.

Αλλά σοβαρά μου την σπάει άπειρα το "πάω στο θέατρο για να δείξω το κοινωνικό μου status." Καλά, ένας τύπος το έδειξε και με το παραπάνω σήμερα. Σε μια παράσταση που έπαιζε μια φίλη. 5 λεπτά μετά την έναρξη, ο τυπάρας, ενώ ήταν 3ο τραπέζι πίστα σε έναν πολύ μικρό χώρο με ανθρώπους να την βγάζουν και σε σκαμνάκια, σηκώνεται πάνω με την γυναίκα γκομενά του τι ήταν, και φεύγει λέγοντας στους υπευθύνους "Θα μου δώσετε τα λεφτά μου πίσω."

Και γενικά, μια φορά να έχω πάει και να μην υπάρχει ΕΝΑΣ χοντρομαλάκας στο κοινο δεν υπήρξε. Μέχρι στιγμής, ελπίζω.

Μωρό μου είμαι αλλού.

Για την ακρίβεια, κανένα θέατρο δεν μπορεί να σου κάψει τον εγκέφαλο όσο μια σωστά γυρισμένη ταινία. Και δεν μιλάω τόσο για τις ταινίες τις εμπορικές που λένε, όσο για αυτές που βλέπεις ρε παιδί μου, ότι ο σκηνοθέτης θέλει να περάσει και κάτι άλλο εκτός από τα ιδανικά ενός σωστού Αμερικάνου πολίτη. Και μάλιστα στις ταινίες είναι πιο εύκολο να περάσεις αυτό που θέλεις, γιατί ο θεατής έχει την δυνατότητα να δει την ίδια σκηνή ξανά και ξανά.

Προσωπικά στο Dogville παίζει και να έκανα μια ώρα για τα τελευταία 10 λεπτά. Να το δεις, αξίζει.

Και όχι μόνο αυτό. Ταινίες, που αδιαφορούν για τον καθωσπρεπισμό και την σοβαροφάνεια, παράδειγμα το Σπιρτόκουτο και το "Ψυχή στο στόμα". Γελάς με τα μπινελίκια, μπορεί και να σπάζεσαι, το είδωλο όμως στον καθρεφτη δεν παραμορφώνεται.

Γιατί αυτό που βλέπεις, σε κοιτάει κατευθείαν στα μάτια.