Κάθε φορά που "άλλος" γίνομαι..

"Κούκλος φαίνεσαι εδώ", λέει η φίλη μου η Α. ,βλέποντας ένα βίντεο που έχω ανεβάσει στο youtube.
- Το ξέρω, της απαντάω. Είναι η κλασσική μου πλέον απάντηση σε όσους με πρίζουν τον τελευταίο καιρό εξαιτίας της αλλαγής στην εξωτερική μου εμφάνιση.

Πώς σου ήρθε να αδυνατίσεις ο ένας,
μην είναι καμμιά κοπελιά ο λόγος, πονηρά ο άλλος,
μην τα ξαναβάλεις, συμβουλεύει ο τρίτος
αγόρι μου, πώς αδυνάτισες έτσι, πάρε κανα κιλό, η γιαγιά.

Λες και το δικό μου λίπος το κουβαλάνε αυτοί και τους πέφτει βαρύ που με βλέπουν.
Λες και δεν ξέρω και χρειάζομαι συμβουλές σαν παιδάκι.
Λες και δεν έχω ζωή και ό,τι κάνω το κάνω για να αρέσω στους άλλους.

"Άμα χάσεις μερικά κιλά ακόμα, κόψεις τις κρυάδες και σταματήσεις να ιδρώνεις τόσο πολύ, θα είσαι θεός."

Με άλλα λόγια, αν καταφέρεις να αναστείλεις μερικώς λειτουργίες του οργανισμού σου, ( τι να κάνουμε, έχω πολλούς ιδρωτοποιούς αδένες στο δέρμα μου, δεν είμαι ο μοναδικός ), και αν υποκρίνομαι μπροστά σου, κερδίζω δωράκι την καλύτερη γνώμη σου για μένα;

Να σου πω που να την βάλεις;

Δεν γουστάρω τα δήθεν.

Αν και ζούμε στην εποχή του δήθεν, της εικόνας, του "φαίνεσθαι", μου φαίνεται αδιανόητο να συναναστρέφομαι άλλους ανθρώπους και να το παίζω "σοβαρός", δηλαδή να βλέπω τον κόσμο όπως αυτοί, σε 3 διαστάσεις, και να κρύβω κομμάτι του εαυτού μου.
Ο χαβαλές και το κάψιμο, είναι εσωτερική ανάγκη. Και δεν είναι ανώριμο να βλέπεις την αστεία πλευρά των λέξεων και των καταστάσεων. Ούτε είναι εύκολο. Αλλιώς θα το έκανε ο καθένας.

Εύκολο είναι να υποκρίνεσαι μπροστά στους άλλους. Το μόνο εύκολο.

Ο πολύς κόσμος φοράει μάσκες.

Κρύβεται πίσω από γυαλιά ηλίου.

Συμπεριφέρεται διαφορετικά ανάμεσα σε κόσμο και διαφορετικά σπίτι του. Γιατι περιμένει να κερδίσει κάτι. Αποδοχή; Κάτι άλλο; Εσύ ξέρεις.

Αλλά πάντα σκέφτεσαι το ίδιο.

Και κατά τα άλλα, εγώ είμαι ο μη-σοβαρός.