Eat, shit, and die!

Remember when you were young, you shone like the sun.
Shine on you crazy diamond.
Now there's a look in your eyes, like black holes in the sky.
Shine on you crazy diamond.
You were caught on the crossfire of childhood and stardom,
blown on the steel breeze.
Come on you target for faraway laughter,
come on you stranger, you legend, you martyr, and shine!
You reached for the secret too soon, you cried for the moon.
Shine on you crazy diamond.
Threatened by shadows at night, and exposed in the light.
Shine on you crazy diamond.
Well you wore out your welcome with random precision,
rode on the steel breeze.
Come on you raver, you seer of visions,
come on you painter, you piper, you prisoner, and shine!

Και εκεί που είσαι τόσο κοντά, ανοίγει η σκουλικότρυπα και μεταφέρεσαι σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου κοιτάς το αυτό με κυάλια στρατού ξηράς.

Μη σου πω και μέσω του Ζέπελιν των Olympic Games και φανώ υπερβολικός.

Σήμερα, το δικό μου προσωπικό σύμπαν ( μιάς και πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος έχει μια δική του προσωπική πραγματικότητα, η οποία "συγκρούεται" με την πραγματικότητα των γύρω του με διάφορες συνέπειες ) , είχε όρεξη για παιχνιδάκια.

Ήμουν στο γυμναστήριο (και θα καταλάβεις παρακάτω γιατί προσδιορίζω το μέρος), λοιπόν, και στην τηλεόραση είχε μια εκπομπή και έδειχνε έναν Αμερικάνο, ο οποίος ήταν όπως έλεγε αθλητής.

Το άθλημα του, ήταν να τρώει όσο πιο γρήγορα μπορεί.

Μπαίνει σε ένα μαγαζάκι, βγάζει χρονόμετρο και παραγγέλνει. Έρχονται, μια ντουζίνα βραστά αυγά, ένα πιάτο που δεν πρόλαβα να δω τί είχε μέσα γιατί το έφαγε πρώτο ( το περιεχόμενο that is ), και για γλυκό ένα τεράστιο muffin με σοκολάτα, φαντάσου μια μπάλα του basket.

Έφαγε μέσα σε 5 λεπτά και κάτι δευτερόλεπτα.

Μιλώντας στην κάμερα, έλεγε ότι το βλέπει ανταγωνιστικά το "sport", και ότι υπάρχουν περίοδοι που δεν τρώει λίπη και κρέατα, αλλά βασικά σαλάτες, για να μπορεί να κρατιέται "πεινασμένος". Και η αποθέωση, gross-plan , ξέρω τι γράφω, στην κοιλιά του η οποία είχε πρηστεί επικίνδυνα, παρ'ολα αυτά έπαιξε και ντραμς πάνω της, την χάιδευε.

Σα γκόμενα την είχε.

Μετά από αυτό, πιάσαν 3 παλίκαροι από κει κουβέντα για φαϊ. Τα λέγανε τόσο παραστατικά, που είχα ψηθεί να βρώ ανοιχτό ζαχαροπλαστείο και να τσακίσω ένα ταψί προφιτερόλ για σπάσιμο.



Φίλε, αν έχεις κάνει ποτέ δίαιτα, αποκτάς μια άλλη σχέση με το φαί. Σχέση οργής και σχέση στοργής. Σχέση μίσους και σχέση πάθους.

Κάπως έτσι είναι.. και ειδικά όταν ακούς άλλους να λένε για φαί, ή ακόμα χειρότερα, να μυρίζεις αλλά να μην πρέπει να φας, εκεί θέλει μεγάλη δύναμη και θέληση για να μην φάς. Εκεί είναι η μαγκιά και το μυστικό της δίαιτας.

Αλλάζει όμως, και όλος ο κόσμος γύρω από το φαί. Δηλαδή από ένα σημείο και μετά δεν βλέπεις πχ. μπριζόλα με σπανάκι, βλέπεις τόσο λίπος, τόση πρωτεϊνη, τόσο σίδηρο and so on..

Και είναι δύσκολο, αλλά τελικά το φαϊ είναι και αυτό μια εξάρτηση, όχι τόσο σωματική όσο ψυχολογική. Δεν είναι ότι τρως για να καταπολεμίσεις το αίσθημα της πείνας, αλλά την ιδέα του ότι πεινάς. Και βασικά αυτό πρέπει να ξεπεράσεις.

Αλήθεια, τίποτα δεν γίνεται χωρίς κόπο. Το έλεγε η Φραουλίτσα σήμερα στο παιδικό..