Νέα ανάρτηση, παλιό καρμπυρατέρ, έτσι να βογκάει το μοτέρ

Κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσω ότι αυτά που γράφω τα βλέπω και τα διαβάζω μόνο εγώ, άντε και η Βίλλυ ή κανάς βαρεμένος που είδε το status μου στο facebook και δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει.

Πες μου λοιπόν ώ μέγιστο υπερεγώ μου, γιατί θα έπρεπε να κρατήσω το ελαφρά καυστικό λογοτεχνικό υφάκι, και να λούζω τα μάτια όποιου άμοιρου βρεθεί εδώ, με αμπελοφιλοσοφίες της μεσομεταμεσονύκτιας ζώνης;

Γιατί το να στέκεται ένα κοριτσάκι ακίνητο κοιτάζοντας το μονοπάτι ανάμεσα στα δέντρα θεωρείται τρομαχτικό σε μια ταινία;

Μήπως διότι ο θεατής ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ αυτό που θα μπορούσε να έχει δει το κοριτσάκι, ταυτιζόμενος με αυτό;

Ποιός άντρας θα μπορούσε να ταυτιστεί με ένα κοριτσάκι;

Και όσοι ταυτίζονται, έπαιζαν ή παίζουν με κούκλες και κουζινικά και μικρό μου πόνυ, κρατούσαν ημερολόγιο με κλειδάκι;

Και πόσο άντρας μπορεί να θεωρείται κάποιος που παίζει με πόνυ και κουζινικά, εξαιρουμένων φυσικά των μπαμπάδων που παίζουν με τις κόρες τους;

Και εντέλει, γιατί άρχισα πάλι να λέω μαλακίες;

Μήπως διότι ( επανάληψη ), δεν θέλω να γράψω αυτό που πραγματικά με απασχολεί αυτή την στιγμή και θα ΣΚΑΣΩ αν δεν το πω;

Θέλω να το γράψω;

Πρέπει;

Από την άλλη, γράφοντας ένα κείμενο τίγκα στο συναίσθημα ,το υποννοούμενο και τον γρίφο, την οργή και την ελπίδα, την χαρά και την λύπη, απλά θα κρατούσα ένα από τα χιλιάδες blogs που υπάρχουν στο διαδίκτυο..

Και όταν ξεκινούσα το chocolemon, αφήνοντας το skorpohori γιατί στο μυαλό μου θα έπρεπε να έχει άλλο περιεχόμενο, αποφάσισα να συνεχίσω το γνωστό καυστικό υφάκι με τις ωραίες μη-προμελετημένες ατάκες, αλλά να γίνει γενικού ενδιαφέροντος, και να περιγράφει την καθημερινή καθημερινότητα.

Να το πάλι, τι σας έλεγα..;

Ό,τι ακριβώς απέτυχα να κάνω στο dailynull, το οποίο, ενώ ο τίτλος ήταν αυτό ακριβώς που σας περιγράφω, για ένα περίεργο λόγο δεν με ενέπνεε. Και φυσικά δεν έγραψα ποτέ τίποτα, μετακινήθηκε στο wordpress σε συνεργασία με έναν γνωστό μου από το internet, και ναυάγησε..



Μόνο που ενώ κλείνω σχεδόν ένα μήνα καθημερινής ανάλυσης της καθημερινότητας, και αυτά που σκέφτομαι ouf of blog είναι πάνω-κάτω τα ίδια κάθε μέρα.

Χωρίς να σημαίνει βέβαια ότι δεν αλλάζω πολλές παραστάσεις.. απλά.. συμβαίνουν αρκετά κάθε μέρα, τα οποία δεν έχει νόημα να γραφτούν σε blog. Οπότε μπαίνουμε αναγκαστικά στην διαδικασία του φιλτραρίσματος.

Ξέρεις, τα μικρά καθημερινά πραγματάκια είναι τόσο ασήμαντα στο τέλος της ημέρας που χάνεις τον χρόνο σου αν τα αναφέρεις.

But seriously, θα έλεγες τα σημαντικά στον καθένα; Ακόμα και όταν απευθύνεσαι κατά βάση στον εαυτό σου. Από αυτόν δεν κρύβεις τίποτα, έτσι δεν είναι;

Είναι..;

Μάλλον να το θέσω αλλιώς, αν τα καθημερινά γεγονότα ήταν τρομερά σημαντικά και σε επηρρέαζαν βαθιά, θα κρατούσες blog;

Τις ευλογίες μου, πάτερ. Καληνύχτα.