Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2009

Να τα πούμε;

Για να σπάσουμε λίγο την μονοτονία της αυτοψυχανάλυσης, να στείλουμε από το βήμα αυτό αγωνιστικούς χαιρετισμούς στην νονά μας, την Ελένη την Θεοχάρους, που βρισκόταν στο Dignity που πλεύρισαν οι Εβραίοι και δεν άφησαν να περάσει φαρμακευτική βοήθεια στους Παλαιστίνιους.

Καλά, θα της στείλω email από Πάτρα. Στο κάτω-κάτω έχουμε να μιλήσουμε κοντά 10 χρόνια, μπορεί και παραπάνω. Εκείνη καλά είναι πάντως, τρέχει και δεν φτάνει στην Κύπρο, να'ναι καλά.

Όσο δεν το κυνηγάς τόσο σου έρχεται τελικά, και νομίζω είναι γενική σταθερά αυτό, που τείνει να γίνει αξίωμα. Έχει πολύ πλάκα να ενδιαφέρει άλλους μια δραστηριότητά σου, περισσότερο από σένα.

Σε σημείο να σκέφτομαι δηλαδή, να ασχοληθώ με την συλλογή γραμματοσήμων σαν επίσημο χόμπυ, μπάς και με πάρουν σε καμμιά κουζίνα για πρώτο βιολί στην ορχήστρα των αισθήσεων.

Αχ, πώς τα λέω..

Πρέπει να φύγω, αρχίζω να ασφυκτιώ στην Αθήνα.. θα κάτσω και αύριο, που είναι τα γενέθλια της Χαράς, να πάρω και δώρα για τους δικούς μου που κακώς δεν πήρα προχτές, και βζούμ! Να την κάνω..

Για Πάτρα; Να μου την δώσει ξαφνικά να πάρω το πρώτο αεροπλάνο για ΕΚΕΙ ;

who knows..



Θα είμαι μαλάκας ή σωστός αν περιμένω;
Για ένα είμαι σίγουρος. Αν πρέπει να είμαστε μαζί, στο τέλος θα είμαστε. Κρίμα που δεν μπορώ να προσδιορίσω χρονικά το "τέλος".

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΝΩ ΠΡΟΒΑ ΡΕ. ΣΤΑΔΙΑΛΑ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: