Του εν, τι τ' u ?

Ε ναι λοιπόν ομολογώ.

Αμάρτησα.

Παράτησα το blog για πολλές πολλές μέρες, βγήκα από το πρόγραμμά μου γενικά. Όχι, δεν υφίσταται η ( κατά τα άλλα καλή ) δικαιολογία της εξεταστικής. Απλά.. βαριόμουν να γράψω. Μπροστά στον υπολογιστή, με το msn ανοιχτό, με την σούμα της ημέρας να τρέχει στο μυαλό μου αλλά με μια υπέρτατη ανάγκη απλά να περάσω λίγη ώρα χωρίς να σκέφτομαι, πριν πάω για ύπνο. Να κάψω λίγα κύτταρα βλέποντας λιακόπουλο, τόσο απλά..

Γιατί λοιπόν σήμερα, σηκώθηκα από καρέκλες, ντιβάνια, κρεβάτια, πολυθρόνες, καναπέδες, και θυμήθηκα την ύπαρξη αυτού του blog;

Σήμερα αφήνω πίσω μου το έτος του black jack , και μπαίνω στα 22. Όσο μελοδραματικό και αν διαβάζεται το παραπάνω, είναι αυτό που συμβαίνει. Ο απολογισμός ήταν σχετικά καλός, με δεδομένο ότι στα 21 άρχισα να παίρνω πάλι πίσω την ζωή μου, χωρίς να πετάω τελείως την παλιά.

Και νομίζω ότι τελικά βγαίνει ένα συμπέρασμα. Αν πετάς, δεν πετάς τίποτα.

Λοιπόν σήμερα δεν θα μιλήσω για καθημερινότητα, άτιμη (κενο)νια, και τα τοιαύτα.
Αυτή τη φορά, νιώθω ότι μεγάλωσα. Και ναι μεγάλωσα πολύ μέσα σε ένα χρόνο. Νομίζω.
Ανακάλυψα μερικές πτυχές του εαυτού μου που δεν ήξερα ότι υπάρχουν, κατάλαβα ότι όλα στην θεωρία είναι γαμάτα, αλλά στην πράξη γάματα, ότι μιλώ για θαύματα και περιμένω δράματα που στην καρδιά αφήνουν τραύματα και πάει λέγοντας.

Πάλι ξεφύγαμε το στιχουργικό μου στοιχείο μέσα.

Η φάση είναι, ότι στα 22 μου, νιώθω πιο σίγουρος αλλά και πιο μπερδεμένος από ποτέ.