το ταξίδι.

Καλήν εσπέραν άρχοντες.

Σήμερα, ο υποφαινόμενος κατέληξε σε δύο vital συμπεράσματα, πολυ σημαντικά για όποιον ανθίζεται τα υψηλά νοήματα που διαβάζει εδώ.

Το λοιπόνε τσίφτη μου και καθότι η φθέρη σειετο και αήρ αέναος ψυχρός εσκέπασε υμάς με κοντομάνικα, the dreamership of the sheep ο ίδιος και μόνος έφτασα εις λοιλάδαν μεγάλην μετά αγίων, βαϊων και κλάδων υπό στόματος οδηγού λεωφορείου.

Εις κοιλάδαν ταύτην θησαυρό εγύρευα. Βελόνα χρυσή στα άχυρα η περιγραφή, παραπάνω δεν λέω γιατί τα κλόπηράιτς καραδοκούν, είμαστε και σε ηλικία καριέρας.

Βοή μεγάλη ακούστη δίς, κάλεσμα προσμονής και καρτερίας. Που είναι ο χάρτης για την κρυμμένη γή; Απόρησα, ενώ τα σημεία των καιρών δεν ήταν καλά και κυμματάκι εσηκώθη ελαφρό.

Κατα την φορά του αέρα πήγα, χωρίς σιγουριά καμμιά και η πυξίδα άχρηστη στην τσέπη μου παρέμενε. Σημάδι! Θαλάσσιο φτερωτό πλάσμα της στεριάς, τι βλέπεις; Τα μάτια μου κουράστηκαν ν' ατενίζουν το απέραντο παν.

Το θηρίο σάστισε και λόγον λάλησε άλλον. Τι είδους στεριά είναι αυτή που κυλάει, παρά το λογικό; Μήπως η θύελλα, του νοητού τη μορφή και σχήμα αλλάζει; Στο πουθενά είμαι, γιαυτό εδώ μένω.

Ζητώ, ω άφταστο ον, την δική σου βοήθεια. Μη ρωτήσεις τι, αλλά ψάχνω.

Μια ζωή.

Δύναται κανείς τα αδύνατα να ζει για να ζητεί; Είπε το όν, και συνέχισε, τα φτερά μου φτάνουν ως εδώ, και ο ίσκιος μου μικρός γίνεται και φοβάμαι, γελάω ίσως, αλλά δεν τον ξεγελάω ποτέ. Είναι εδώ.

Αν η κοιλάδα γίνει ίσκιος ίσως τότε μπορεί να υπάρχει ελπίδα, λέω με θάρρος, και η χρυσή βελόνη θα λάμψη από το δικό σου φως. Μα και αν αυτό δεν δύναται, τότε τι μένει πια;

Και το παράξενο πουλί μου είπε.. Σημασία έχει να βρείς την βελόνη, ή να ξέρεις ότι υπάρχει;