Πάει πέρασε και αυτό! Στον κρός που σας κάνω, δεν θέλω να ξαναφάω ποτέ στην ζωή μου! Θα γίνω και γω σαν αυτές τις μοντέλες με τα πόδια στρουθοκαμήλου που αν φάνε ένα μήλο βάζουν δαχτυλάκι να το ξεράσουν γιατί παχαίνει το γαμήδι. Δεν θέλω να ξαναφάω, γιατί σιχάθηκα όοοοοοοοοοοοολα τα καλούδια που παράγονται σε επικίνδυνα μεγάλες ποσότητες κατά την περίοδο των γιορτών, και τα οποία πρέπει να καταναλωθούν άμεσα για να μην "μείνουν" γιατί είναι αμαρτία. Θα μου πεις ρε Σέλευκος, τι τα τρως αφού δεν πρέπει;
Xa.. είσαι ύπουλος εσύ.. μου την έφερες με δόλια μέσα, ποταπέ δικηγορίσκε του ελέους.
Λοιπόν αράπη μου, άμα βλέπεις όλον τον κόσμον να καταναλώνει μελομακάρονα στουμπώνοντας τα σε όλες τις τρύπες του σώματος του, δεν έχεις και πολλές επιλογές!
Βαρέθηκα τα δώρα, για το καλό των ημερών! Και βαρέθηκα τα χαμόγελα που παγώσανε αδικαιολόγητα στα πρόσωπα των ανθρώπων, αδικαιολόγητα γιατί έξω σκάει ο μέρμυγκας, όχι μόνο ο τζίτζικας!
Έχεις δεί τους ανθρώπους στις γραμμές 1,2,3 του μετρό; Ε, μοιάζουν να συμμετέχουν ως κομπάρσοι στα γυρίσματα του "ΚΑΚΟ 2". Μηχανικά βήματα, και μπόλικη ασχήμια γεμίζει τα κλειστοφοβικά βαγόνια. Με μια βασική διαφορά σε σχέση με πέρισυ. Φέτος στο μετρό υπήρχαν παντού, μα παντού γυφτάκια με ένα τριγωνάκι να κουτσολένε τα κάλαντα. Και αυτά με τρόπο μηχανικό, ίσα ίσα να ακούγονται. Τώρα θα μου πεις και τα παιδάκια που λένε τα κάλαντα από πόρτα σε πόρτα, άμα τους δώσεις γλυκό ή καραμέλα σε φτύνουν. Λεφτά θέλουν, να εξασφαλίσουν τα τσιγάρα τους μέχρι το Πάσχα.
Και μέσα στην όλη πίεση από συναναστροφές με το σόι, ξέσπασα σε έναν καημένο πακιστανό που καθάριζε τζάμια στα φανάρια. Δεν το ήθελα, μόνο που άρχισα να καταλαβαίνω ότι πρέπει και πάλι να φύγω..
-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου